على ايزادى في السبت ١٨ - أبريل - ٢٠١٥ ١٢:٠٠ صباحاً
بنام خداوند بخشندة مهربان
مُشرك از نظر قرآن کیست؟
بعد از خواندن قرآن اولين و مهمترين سؤالي كه برايم مطرح شد اين بود كه چرا با اين همه تأكيدي كه خداوند در قرآن دارد، مسلمانان وحدت خود را حفظ نكرده ، متفرق و دسته دسته شده اند ؟ چرا ما شيعه هستيم و اكثريتي از مسلمانان سني ؟ كدام يك از ما مطابق قرآن و به حقيم و كدام باطل؟
دومين نكته اي كه برايم خيلي تازگي داشت تأكيد بسيار زيادي بود كه قرآن روي شرك و مُشرك می کرد . تا آن موقع اطلاعات من در مورد مشرك و شرك همان بود كه از كسانم و مردم شنيده بودم. هميشه پاسخ بزرگترها يكنواخت يعني يكي از اين دو بود: بعضي مي گفتند: مُشركين فقط در زمان پيامبر بودند و ساده لوحانه باورشان براين بود كه به جاي الله (خدا ) مجسمه هائي را كه خودشان از سنگ و چوب و خمير و خرما درست كرده بودند، خالق عالَم مي دانستند. بعضي ديگر مي گفتند: نه، اعتقاد مُشركين براين بود كه ارواح بُتهايشان دركارخلقت آفرينش با الله (خدا)شركت داشته اند.و بخاطر همين نوع اعتقادشان بود كه آنها را مُشرك مي ناميدند.
بعد ازخواندن قرآن فهميدم كه موضوع شِرك از نظر الهي بسيار جدّي و غیر از اینهاست. لغت شرك و مشتقاتش 168 مرتبه در قرآن آمده و مخصوصاً اهميت موضوع را زماني درك كردم كه ديدم خداوند صراحتاً مي فرمايد مُشرك را نمي بخشد و بهشت را برايش حرام كرده است. ملاحظه كنيد كه مي فرمايد:
« يقيناً خداوند كساني را كه ُمشرك شوند نمي بخشد. ولي هر گناه ديگريغير از اين را به هركه بخواهد[1] مي بخشد. هركس به خدا شرك آورد، به يقين دروغي ساخته و گناه عظيمي مرتكب شده است. هركس به خدا شرك آورد، سخت به گمراهيِ دور دستيافتادهاست »نساء (4):48 و 116
و در تأييد اين مطلب مي فرمايد:« . . . هركس براي خداوندشريكي قرار دهد، خدا بهشت را بر او حرام مي كند و جايگاهش آتش استو ستمكاران را ياوري نيست .»مائده(5):72
دقت كنيد خداوند مي فرمايدتنها گناهي را كه نمي بخشدو بهشت را بر مرتكبشحرامو جايگاهشراآتشمعرفي مي كند، شِرك است. يعني كه شِرك در نزد او، از لامذهبي و خدانشناسيو از هر گناه ديگري كه بتوان تصور كرد، بدتر است.
تمام پيامبراني را كه خداوند در قرآن نام برده اوّلين و مهمترين پيامشان به مردم اين بوده است كه از شِرك دوري كنند و خداي تنها را بندگي كنند. ولي شيطان هم تمام تلاشش اين بوده است كه بني آدم را مرتكب گناهي نا بخشودني يعني شِرك كند.ملاحظه كنيد:
(شيطان به خدا گفت) « حال كه مرا نوميد ساختي، در صراط مستقيمت در كمينشان مي نشينم از جلو و عقب و راست و چپ بسراغ آنها (ابناء بشر)مي روم و بيشترآنها را شكرگزار نخواهي يافت»اعراف(7):16 و 17
صراط مستقيم يعني همان راهي كه مؤمنين مي خواهنددر آن باشند و موحد بمانند. اهميت موضوع مخصوصاً زماني بيشتر روشن مي شود كه مي بينيم خداوند به پيامبرش مي فرمايد:
(اي پيامبر)«اكثر مردم ايمان نمي آورند ، هرقدر هم كه تو بدان حريص باشي. و اكثر آنها هم كه به خدا ايمان آورده اند، ايمانشان توأم با شِرك است».يوسف (12):103 و 106
مي فرمايد:(اي پيامبر)«. . . يقيناً همانطور كه به تو و به ديگران قبل از تو وحي كرده ايم، اگر شِرك آوريد، عملتان باطل و از زيانكاران خواهيد شد. بلي تنها خداي را بندگي كن و از شكر گزاران باش.»زمر(39):65 و 66
نكته قابل توجه در آيات فوق كه خدا بدان هشدار مي دهد، اينكه شِرك بلائي است خزنده، مراقب باشيد. همان اقليت مؤمن شده هم نمي تواننداز شرّشدرامان باشند. چون اكثرشان در معرض خطر مُشرك شدن هستند. حتي پيامبران هم نمي توانند خود را در امان بدانند و بايد هميشه هوشيار باشند.
مي فرمايد: « روزي كه همه را گرد آوريم و به آنها كه شِرك آورده اند بگوئيم: آنها ئي كه خيال مي كرديد شركاي خدايند، كجايند؟ عذري كه مي آورند جز اين نيست كه مي گويند:پروردگارا قسم به خدا كه ما مُشرك نبوديم. بنگركه چگونه به خودشان دروغ مي گفتند و آنچه را كه پيش خود ساخته بودند، برايشان گمراهي بود.» انعام (6):22 الي 24
يعني كه بسيار امكان دارد شخص بدون اينكه خودش بداند، در دام شِرك می افتد. خيال مي كند موحّد است، در حالي كه به تعريف قرآن مُشرك است.
به خود گفتم: واقعاً مُشرك كيست؟ همان هائي هستند كه بزرگترهايمان به ما گفته بودند؟
خوشبختانه در قرآن تعريف بسيارمُشخّصي –غير از آنچه قبلاً شنيده بودم –براي آن وجود دارد. قرآن بطور روشن توضيح مي دهد كه مُشركينِ زمان پيامبر « اللّة» را به عنوان خالق عالَم و روزي رسان مخلوقات و سامان دهندة امور جهان قبول داشتند.
مي فرمايد: ( اي پيامبر بمشركين)«بگو: چه كسي از آسمان و زمين به شما روزي مي دهد؟ كيست كه شنوائي و بينائي مي بخشد؟ زنده را از مرده و مرده را از زنده پديد مي آورد و امور را سامان مي دهد؟ خواهند گفت: خدا . بگو آيا پروا نمي كنيد؟»يونس(10): 31
مي فرمايد:« بگو اگر مي دانيد زمين و آنچه در زمين است از آن كيست؟ خواهند گفت: از آن خدا. بگو متذكر نمي شويد. بگو صاحب اختيار آسمانهاي هفتگانه و عرش بزرگ كيست؟ خواهند گفت: خدا. بگو نمي ترسيد. بگو: اگر مي دانيد هستي هر چيزي در دست كيست؟ كيست آن كه به همه پناه مي دهد و كسي را براي پناه خود نمي خواهد؟ خواهند گفت:خدا. بگو: پس چرا جادو شده ايد؟» مومنون (23):84 الي 89
مي فرمايد: « بگو، چه كسي شما را از وحشتهاي خشكي و دريا مي رهاند. او را بهزاريو در نهانمي خوانيد كه اگر ما را از اين مهلكه نجات دهد، از سپاسگزاران خواهيم بود. بگو خداست كه شما را از آن مهلكه و از هر اندوهي مي رهاند. باز هم به او شِرك مي آوريد؟ بگو او قادر است كه از بالاي سر، يا از زير پايتان عذابي برايتان بفرستد يا شما را گروه گروه به جان هم بيندازد و خشم و كين گروهي را به گروه ديگر بچشاند. بنگر كه آيات را چگونه گوناگون بيان مي كنيم، باشد كه به فهم دريابند.»انعام (6):63 الي 65
مي فرمايد:« آيا دين خالص( بدون شِرك )مخصوص خدا نيست؟ وآنان كه غير از او را به ولايت مي گيرند ( مي گويند):ما اينها را فقط براي تقرّب به خدا خدمت مي كنيم. خداوند در آن چه اختلاف مي كنند، ميانشان حكم خواهد كرد. خداوند دروغگوي نا سپاس را هدايت نمي كند.»زمر(39):3
مي فرمايد:«سواي خدا چيزهائي را بندگي مي كنند كه نه ضرري به آنها مي رساند و نه نفعي برايشان دارد و مي گويند: اينها شفيعان ما نزد خدا هستند. بگو: آيا به خدا از چيزي خبر مي دهيد كه در زمين و آسمانها از آن سراغي ندارد؟ خدا منزه و بالاتر از آن است كه برايش شريكي بسازيد»يونس(10):18
مي فرمايد: « آيا سواي خدا شفيعاني اختيار كردند؟ بگو: حتي اگر آن شفيعان قدرت انجام كاري نداشته باشند و چيزي را درنيابند؟ بگو: شفاعت كُلاّ از آن خداست. فرمانروائي آسمانها و زمين از آن اوست. سپس همه به نزد او باز گردانده مي شويد»زمر(39) :43 و 44
چنانكه ملاحظه مي كنيد بنا به تعريف قرآن، مُشركين معتقد به وجود خدا به عنوان خالق همه آسمانها و زمين و صاحب هستي تمام كائنات بودند، ولي در عين حال بُتها ، يعني چيزهاي ديگري غيراز خدا را براي تقرّب به ذات احديّت و واسطه وشفيع قرار دادن آنها به درگاه خدا نيز قبول داشتند و آنها را تعظيم و تكريم مي كردند و از آنها طلب كمك مي نمودند. و حوائج خود را از آنها مي خواستند.
آنچه مسلم است امروز با پيداشدن شبكه رياضي در قرآن –آن هم با چنان استحكامي –اصالت قرآن را به اينكه واقعاً كلام خداست، براي حقيقتجويان علاقه مند، بمرحله يقين رسانده. يعني با درك و قبول اينكه چنين كتابي با اين خصوصيات رياضي، نمي تواند توسط انسانها نوشته شده باشد؛ راهي نيست جز اينكه قبول كنيم كلام الهي است و معجزه محمد[2]. قبول اصالت قرآن به عنوان كلام حتمي خدا، ما را به اين اعتقاد رهنمون مي شود كه بايد مطالب قرآن راست و معني دار باشد. ولي نتيجه اي كه حاصل مسلمانان شده و زجرهائي كه مي كشند ، با آني كه خدا به مؤمنين وعده داده، از زمين تا آسمان متفاوتست. آنچه به سَرِاكثر مسلمانان جهان آمدهو هنوز هم مي آيد، نزديكبه همان تنبيه هائي است كه خداوند در مورد مُشركين اجرا مي نمود و شرحش در قرآن آمده است:هود(11): 67، 82 و94 .
بنابراين بايد يقيناً - لااقل- يك جاي ارتباطِ اكثر مسلمانانباخدا و اجراي دستوراتش لَنگ بزند كه نتيجه اش چنين اسفناك شده.آن كجاست؟ بهتر است صادقانه به اعمال خودمان نظر افكنيم و به بينيم كارهائي كه مي كنيم الهي است يا شيطاني. نكند خيال مي كنيم بطرف مَكّه مي رويم ، ولي در واقع مسير انتخابيمان بطرف تركستان است. با اين افكار خُردكننده مدتها دست به گريبان بودم تا در تابستان سال 1362 رشاد خليفه به ونكوور كانادا آمد. دو جلسه سخنراني داشت. سخنراني اولش در باره اعجاز عددي در قرآن و اثبات اصالت آن بود و موضوع سخنراني دومش اتفاقا همينسؤالبود كه:
چرا مسلمانان جهان همه گرفتارند ؟
نقل به مضمون مي گفت: اكثر كساني كه امروز در دنيا خودرا مسلمان مي دانند، درحقيقت بنا به تعريف قرآن، موحّدو نتيجتاً مؤمننيستند. وشايد هم ُمشرك باشند ولي خودشان نمي دانند. چون غيراز خدا،كسان يا چيزهاي ديگري را مي پرستند و حوائج خودرا از آنها مي خواهند. به آنها متوسّل مي شوند و نذر ونيازشان و ِسّر و رازشان با آنهاست. مي گفت: من و شما و هرمسلمان ديگري بايد خودمان را امتحان كنيم و به بينيم نكند واقعاً مًشرك هستيم و خيال مي كنيم موحّديم. نكند ندانسته پيرو شيطانيم، ولي خيال مي كنيم پيرو قرآنيم. نكند در اشتباهيم و لي خودمان نمي دانيم. و نمي دانيم هم كه نمي دانيم.
مي گفت: من اگر فردي با هوش و نكته سنجم ، خود را در بوته آزمايش قرار مي دهم تا حقاً برايم ـ لا اقل برايشخصخودم ـ روشن شود كه آيا بمعناي صحيح كلمه خدا پرستم؟ آيا واقعاً مُوحّدم؟ آيا غير از خدا هيچ موجود ديگري را همرديف خدا قرار نمي دهم و حوائجم را از او نمي خواهم و او را درخوب و بد زندگي خود مؤثر نميدانم؟ براي درك اين مطلب ، سردرگريبان مي كنم و بخودم مي گويم : فلاني تو اول فكركن كه ُمتّهم به شِرك هستي. بايد دفاع و خود را تبرئه نمائي.كلاه خود را قاضي و شخص خودت را محاكمه كن و كليّه اعمال و اعتقادات خودت را زير ذره بين بگذار تا لا اقل بخودت ثابت كني كه ُمشرِك نيستي و ُموحّدي. سعي كن به خودت راست بگوئي و چيزي را پنهان نكني، تا شايد حقيقت را پيدا و در صورت لزوم خود را اصلاح نمائي.
قرآن براي روشن شدن اين امر و تشخيص بين ُمشرِك و ُموحّد، ضوابطي كاملا گويا و متقن تعيين كرده كه هركس مي تواند با كمك آنها اعمال و اعتقادات خود را بسنجد و اگر خداي نخواسته مُشرك است و نمي داند، برايش روشن شود. درست همانند كسي كه از بيماري قندش كاملاًبي اطلاع است و تنها پس از آزمايشات مناسب دقيق پزشكي، حقيقت برايش روشن مي شود و مي تواند خود را معالجه يا بیماریش را كنترل كند. ضوابطتشخيص دهندة شِركعبارتند از:
ضابطه اول – نداشتن اعتقاد به كسي يا چيزي غير از خدا ( بااصطلاح ” زيرخدا“) براي رفع حاجات و يا به عنوان وسيله و شفيع براي تقرب به خدا.
كلاه خود را قاضي كنم كه آيا به كس يا چيزي غير از خدا به عنوان رفع حاجاتم (حاجاتي كه معمولاً بايد فقط ازخدا خواست) مراجعه مي كنم. نذر و نيازم را به درگاهش مي برم؟ آيا قبور بزرگان دين، مانند پيغمبر، امامها، امامزاده ها، سيدها، پيرها ومرادها و چيزهائي چون سقاخانه ها، درختان كهن و غيره را مُراد دهنده مي دانم؟ آيا انسانهائي زنده، يعني بندگاني از خدا هستند كه بدين منظور مورد ستايش وپرستشم باشند؟ پرستش بمعناي اينكه با آنها راز و نياز كنم؟ حاجات و نذوراتم را به آنها عرضه دارم؟و دستوراتشان برايم مثل وحي الهي باشدو چيزهائي را كه بايد معمولاً از خدا خواست، ازآنها بخواهم؟ يا تقاضا كنم كه واسطة و شفيع من نزد خدا باشند و بطور خلاصه غير از خدا آنها را هم در بد وخوب زندگيام دخيل بدانم؟ اگر جواب مثبت است، ممكن است مناَسفانه ندانسته ُمشركم. و بايد هرچه زودتر خود را نجات دهم.آيات: 3 ،43 ،44 سوره زمر ( 39 ) و آيه 18 سوره يونس (10 ) كه قبلاً ذكر شد مؤيد اين ضابطه است .
ضابطه دوم– پرداختن زكات و اعتقاد به آخرت.
خداوندبه پيامبر مي فرمايد:«بگو:من انساني هستم همانند شما. به من وحي شده كه خدايتان خدائي است يكتا. پس بدو روي آوريد و از او آمرزش بخواهيد. واي بر مشركان، آنهائي كه زكات نمي دهند و به آخرت ايمان ندارند.» فصلت(41):6 و 7
آيا من زكات مي دهم؟ آيا به آخرت واقعاً ايمان دارم؟ درك اين كه زكات ميدهم يا نه آسان است چون مشخص و قابل محاسبه است و لااقل خودم مي دانم. و امّا تعيين اين كه به آخرت ايمان دارم يا نه، آسان نيست. ولي با عنايت به آيه زير ميتوان آن را معلوم نمود.
مي فرمايد: «وقتي نام خدا به تنهائي ذكر شود قلب آنهائي كه به آخرت ايمان ندارند ، مشمئز مي شود. و وقتي نام ديگري غير از او نيز برده شود، بشاشت به آنها دست مي دهد.» الزمر(39): 45
بنابراين من بايد به بينم آيا وقتي كه نام خدا به تنهائي برده شود، قلبم مشمئز مي شود. يعني بايد حتماً نام ديگري غير از خدا هم برده شود، تا خوشحال شوم و بشاشتي بمن دست دهد؟ مثلاً وقتي مي شنوم كسي مي گويد: اشهد ان لا اله الا الله، حتماً بايد پشت سرآن بگويد اشهد ان محمداً رسول الله و اشهد ان علی ولی الله ؟يعني بردن اسم خداي تنها برايم كافي نيست و احساس كمبود مي كنم. حتماً بايد بدنبالش اسم كسان ديگري غير از خدا را هم ببرند تا راضيو خوشحال شوم؟ با اين ترتيب من مي توانم در گوشه اي تنها، خودم را آزمايش كنم كه آيا طبق اين ضابطه به آخرت ايمان دارم و نتيجتاً يكتا پرست و مُوحّدم يا نه. شايد واقعاً از ابتدا مُشرك بودهام وخودم هم نمي دانستم. خيال مي كردم خدا پرستم. و حال آنكه شيطان فريبم داده ومُشركم كرده بوده.يا از دوران كودكي اسلام را برايم چنين معرفي كرده بودند و من جاهل و غافل مانده بودم.
مأموريت اساسي پيامبر اسلام و مأموريت اساسي تمام پيامبران خدا، در وافع فقط همين بوده است كه بمردم بگويند هيچ كس و هيچ چيز را غير از خدا نپرستند. حوائج خود را از هيچ كس و هيچ چيز غير از خدا نخواهند. و از هيچ كس طلب ياري و مددكاري نكنند. هيچ كس، بمعناي واقعي كلمه، هيچ كس. نه موسي، نه عيسي، نه محمد و نه هيچ پيشواي ديني و نه هيچ صاحب منصب و يا مالك زر و زوري. فقط خدا .
اگر هر كدام از اشخاص، اشياء و غير و ذالك را جز خدا مورد ستايش قرار دهيم و مُقدّس بدانيم و حاجات خود را از آنها بخواهيمو يا آنها را نزد خدا شفيع قراردهيم، ندانسته در دام شيطان افتاده ايم كه به عظمت خدا قسم خورد كه همه شان( اولادان آدم ) را گمراه مي كنم، بجز آنهائي كه مخلصانه ( بدون شِرك ) بندة خدايند. سوره ص(38): 82 و 83كه قبلاً ذكر شد.
ضابطه سوم –علاقه به خواندن قرآن و درك آن.
خداوند به پيامبر مي فرمايد: «و چون قرآن را قرائت كني، ميان تو و آنها كه به آخرت ايمان ندارند پرده اي نامرئي قرار مي دهيم و بر دلهايشان حائلي مي افكنيم كه قرآن را نفهمند و گوشهايشان سنگين شود. وچون درقرآن خدا را به تنهائي ياد كني آنان روي گردانده گريزان شوند.»ا سراء (17): 45 و 46
لازمه درك معناي قرآن و فهميدن پيام خدا، اعتقاد كامل به حتمّيت آخرت است. اين ضابطه به ما مي گويد كه اگر كسي به آخرت ايمان نداشته باشد و در نتيجه مُشرك باشد، گرچه دكترا در ادبيات زبان عربي داشته باشد، قادر به درك معناي قرآن نيست. حال با توجه به اين ضابطه من مي توانم خودم را آزمايش كنم كه آيا درك و قبول قرآن برايم آسانتر است، يا درك و قبول مطالب كتابهاي ديگري كه بنام دين عرضه مي شود. آيا علاقه من به خواندن قرآن بيشتر است، يا به خواندن كتابهائي مانند صحيح بخاري، صحيح ُمسلم، اصول كافي، بحارالانوار، وسائل الشيعه، مفاتيح الجنان، نهج البلاغه و كتابهاي دینی ديگر.
اگر صادقانه فهميدم كه از خواندن قرآن حتي به زبان خودم خوشم نمي آيد و فكر مي كنم از آن چيزي نمي فهمم، امكان دارد واقعاً به آخرت ايمان ندارم و امكان دارد كه ندانسته و نخواسته ُمشركم.
ضابطه چهارم –ترك نكردن قرآن.
مي فرمايد: (درروز قيامت)«روزي كه ُمشرك دست خود به دندان گزد و گويد:اي كاش همراه رسول راهش را در پيش گرفته بودم. وايبر من،كاش فلان را به دوستي نگرفته بودم. با اينكه قرآن برايم نازل شده بود، مرا از پيرويش باز مي داشت. و اين شيطان مايه خذلان و گمراهي انسان است. و پيامبر گفت: اي پروردگار من، قوم من ترك قرآن گفتند. و اين چنين براي هر پيغمبري دشمني از مُجرمانقرار داديم. صاحب اختيارتبراي هدايت و ياري ات كافي است»فرقان (25): 27 الي 31
ترك كردن قرآن و مانع شدن مردم از دسترسي به قرآن از خصوصيات ُمشركين است .
مي گفت: كساني كه پيغمبر و پيشوايان و امامان ُامّت را مي پرستند و از آنها حاجات خود را مي خواهند و قرآن را كنار مي گذارند و كتب ديگري را كه به پيامبر و ائمه نسبت داده اند به عنوان منابع امور ديني مي خوانند و پيروي مي كنند، درحقيقت دشمن پيامبر هستند.
در اين مورد خداوند مي فرمايد:«و همچنين براي هر پيامبري دشمناني از شياطين انس و جن قرار داديم كه بعضي از آنها سخناني آراسته و فريبنده به ديگري القاء كنند. اگر خدا مي خواست، چنين نمي كردند. پس آنها را با افترائي كه مي زنند رهايشان ساز.»انعام( 6 ):112
چرا خدا خواسته است كه دشمنان پيامبر چنين سخناني بسازند و به ديگري القا كنند؟ درآيه بعد، علّتش را مي فرمايد:
«تا آنان كه به آخرت ايمان ندارند، گوش دل بدان سپارند و مورد پسندشان قرار گيرد و هرچه در خورشان است انجام دهند.»انعام( 6 ):113
منظوراز سخنان آراسته و فريبنده همان منابع ديني غير از قرآن است. چرا؟ آيه بعديمؤيد اين معناست
«آيا از غير خدا ، حاكم و داوري بجويم؟ و حال آنكه او ست كه كتابي با تفصيلبرايتانفرستاده وكساني كه كتابشان داده ايم مي دانند كه بحق از جانب صاحبت نازل شده .پس از شك آورندگان مباش»انعام( 6 ):114 درحقيقت دستور الهي اين است كه غير از قرآن ، هيچ نوع مطلب و كتاب ديگري به عنوان كتاب ديني ، مورد قبول مؤمنين قرار نگيرد. و در اين مورد قرآن به دنبال آيات فوق مي فرمايد :
«كلام صاحبت در راستي و عدالت به حدكمال است. كلماتش تغيير نمي كند و او شنوا و دانا ست.»انعام(6) : 115
اگر من واقعاً قرآن را كلام خدا مي دانم، منطق و عقل حكم مي كند كه وقتي مي گويد قرآن به حدّ كمالاست، آن را باور نمايم و چيز ديگري را به عنوان مُكمّل بدان نيفزايم. در اين جابنظر مي رسد بي مناسبت نباشد كه متن آيه 19 سوره انعام(6)را ياد آور شوم كه خطاب به پيامبرمي فرمايد :
«بگو چه چيزي وزين ترين شهادتها ست. بگو شهادت خدا، كه ميان من و شماست، كه اين قرآن بمن وحي شده است تا شما و هركس ديگر را كه به او برسد، هشدار دهم. آيا شهادت مي دهيد كه با خدا معبودان ديگري هم هستند؟ بگو من چنين شهادتي نمي دهم. بگو محققاً جز خداي يكتا هيچ معبودي نيست. و من از آنچه شما شريك او قرار مي دهيد، بيزارم.»
جوهر كلام اين است كه: خداي واحد، تنها معبود و پناهگاه بشر و كتاب قرآن تنها مأخذ مطمئن عاِلم پسند به عنوان قوانين اساسي لايتغير زندگي اوست. و قبول هر نوع مأخذ وهر چيز ديگري در واقع قبول شريكاني براي خداست. و اين دقيقاً همان است كه با تأكيد بسيار زياد در قرآن،از نظرالهي شِرك محسوب مي شود و نا بخشودني است .
و اما بازهم خدمتتان عرض كنم كه دستورات الهي همانند دستورات كتاب طباخي است. هركس در هر گوشه اي از دنيا آن دستورات را دقيق تر اجرا كند، غذاي بهتري نصيبش مي شود. با جلد ترمه گرفتن كتاب طباخي و يا با آب طلا نوشتن جملات آن و با بوسيدن و بالاي سر گذاشتن آن، غذاي خوب بدست كسي نمي رسد. هر جماعتي- صرفنظر از اينكه خود را داراي چه مذهبي و چه معتقداتي بداند - هرقدر معروفهاي قرآن را دانسته يا ندانسته، با ذكر مأخذ ويا بدون ذكر مأخذ، بهتر و دقيقتر اجرا كند، به همان نسبت گشايش و آساني زندگي برايش بيشتر فراهم مي شود. و هرقدر منكرات قرآن را باز هم دانسته يا ندانسته بيشتر اجرا نمايد، نكبت و ادبار بيشتري در زندگي همين دنيا ( كاري هم به آخرت نداريم ) نصيبش مي شود. اين قانونمندي الهي است.
و من الله التوفیق
[1]- هرجا در قرآن بحثي آمده است كه اگر خدا ”بخواهد“ منظور ” قانونمندي “ خداست ـ قانوني كه آتش بسوزاند و يخ سرد كند ـ جز در مواردي كه بشرِ ” آزاد آفريده شده اش“ با اقداماتي بخواهد در برنامة كلي آفرينش خللي وارد آورد ، كه در آن مورد مانعش مي شود و الا آزاد است.
[2]- از اعجاز گذشته، تجربي بودن اين دستورات است . زيرا هر جاي دنيا كه دانسته يا ندانسته آنرا عمل كرده اند ، يقيناًنتيجه گرفته اند.
خدمت همه اهل ايمان، اهل القرآن ارجمند سلام عليکم. قرآن کريم بارها تصريح کرده است که خوشي ها و نعمتهاي بهشتي، همچنين عذاب و سختي هاي جهنم، تماما شروع آن از قيامت به بعد است نه شب اول قبر ! طبق آيات شريفه، خداوند بهشت و جهنم اخروي را و حتي خزنة و ملائکه آن را خلق نمي کند تا اينکه قيامت برپاشود . در نتيجه بنا به روايات باطلة، حضور مار و عقرب و سگ و سگ تول و انواع جانوران وحشي در شب اول قبر بر بالين يک گنهکار تازه درگذشته، دروغ محض است چراکه خداوند متعال فقط قيامت را ويژه جزاي اعمال خلائق قرار داده است و خوب است بدانيم دهها آيه شريفه قرآن مجيد بدين مطلب تصريح دارد . خب يکي دو نمونه آن آيات کريمه را بطور مختصر و ساده بيان مي کنيم. مورد اول : وَيَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ يُقْسِمُ الْمُجْرِمُونَ مَا لَبِثُوا غَيْرَ سَاعَةٍ كَذَلِكَ كَانُوا يُؤْفَكُونَ ( سوره روم آيه 55 ) يعني : وقتي روز قيامت برپا مي شود ( نه زودتر از آن ) گنهکاران قسم مي خورند که فقط چند لحظه اي درنگ نموده و در خواب بسر مي برده اند. ( پس اين وسط، چيزي از فشار شب اول قبر و عذاب برزخ ، در سخن و ياد و خاطره شان نيست ) مورد دوم : يُنَبَّأُ الْإِنسَانُ يَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ ( سوره قيامة آيه 31 ) يعني : انسان، فقط در روز قيامت ( نه شب اول قبر ) از نتيجه اعمالي که مرتکب شده است با خبر ميشود. ( باز در اينجا سخني از فشار قبر و برزخ متحرک و گرز آهنين و آتشين و امثال ذالک در کار نمي باشد ) همينگونه است داستان عُزير پيامبر عليه السلام که خداوند متعال او را به مدت صد سال ميراند و سپس او را زنده کرد ولي وقتي باذن الله زنده شد خدا از او سوال کرد چه مدت درنگ نمودي ؟ در پاسخ گفت : يک و يا نصف روز درنگ نموده و در خواب بودم و ديگر هيچ چيز از برزخ و نعمتهاي آن را نديده و درک نکرده بود. دقيقا همينگونه است شرح حال و سرگذشت اصحاب کهف که به تصريح قرآن کريم همه از جوانان مؤمن و صالح بودند. ( توجه: دو مورد اخير، يعني عُزير پيامبر و اصحاب کهف، توضيح مختصري نياز دارد که ذيلا مرقوم شده است ) بالأخره اين نمونه آيات شريفه، خرافات عذاب و فشار قبر را صريحا نفي مي کنند. بنظر مي رسد روايات محتوي بر فشار و عذاب قبر براي ارعاب و ترس و وحشت مردم جعل شده است بي آنکه هيچ تأثير مثبت در آنها باشد و قطعا در دروغ بستن بر خدا و رسولش هيچ اثر مثبتي وجود ندارد مگر وبال و گناه کبيره براي بافنده آن .
( لطفا ادامه متن فوق را پائين قرائت نماييد )
( ادامه متن بالا ) البته اين نکته نيز مغفول نماند که خداوند متعال تنها سه گروه، نه بيشتر و نه کمتر ، آري فقط سه گروه از قانون و قاعده اي که خودش بدان تصريح نموده را مورد استثناء قرار داده است و ما نيز بعنوان يک معتقد و مؤمن به خدا و کلام وحي، حق نداريم پا را فراتر نهاده و آيات الهي را بدون دليل دائره اش تنگ و يا توسعه دهيم که در اين صورت بي شک گرفتار حرمت بزرگ تحريف و کفر به قرآن کريم شده ايم . و اما آن سه گروه کيانند؟ گروه اول : کساني اند که در راه خدا به قتل رسيده و کشته شده اند دقت بفرماييد قرآن کريم هيچ کجا از مقتولين في سبيل الله بعنوان شهيد و شاهد و شهداء ياد نمي کند بلکه در قاموس قرآني، شهيد و شاهد و شهداء و أشهاد به تمام کساني اطلاق مي شود که قوم خود را بسوي حق دعوت نمايند حال، اين دعوت کنندگان، چه از انبياء الهي عليهم السلام باشند و چه از افراد معمول و عادي ، بلي در اينصورت اين مقتولين في سبيل الله، احياءٌ عند ربهم بوده و متنعّم در نعمت هاي بزرخ خواهند بود. لذا طبق وحي الهي که مي فرمايد : انّک ميّت و انّهم ميّتون . يعني: اي پيامبر تو مي ميري و ايشان ( مجرمان و متخاصمان تو ) نيز خواهند مرد – چون آيه در سياق متخاصمان پيامبر است – ثابت مي شود که : پيامبر گرامي اسلام عليه السلام جزو اموات بوده و در زمره مقتولين في سبيل الله نمي باشد و صد البته طبق مدرک و سند قرآن کريم ملاک برتري و مقام و فضيلت نزد خداوند متعال، هرگز صِرفا قتل في سبيل الله نمي باشد بلکه ملاک فضيلت، همان تقواي الهي مي باشد و لاغير . لذا اي بسا افرادي که به مرگ طبيعي از دنيا مي روند ولي بخاطر علوّ تقواي شان، نزد خداوند بزرگ از مقتولين في سيل الله برترند و البته اينکه چه کسي مرتبه تقوايش نسبت به ساير بالاتر و يا پائين تر است باز اين نيز در حيطه علم الهي مي باشد چراکه فقط او علاّم الغيوب و عليمٌ بذات الصدور است . در مورد عُزير پيامبر هم دقت شود با اينکه عُزير نبي عليه السلام از پيامبران بزرگ خدا بود ولي چون به مرگ طبيعي از دنيا رفته بود و مقتول في سبيل الله نشده بود، بعد از زنده شدن، نفرمود که در اين مدت. زنده بوده و غرق در نعمتهاي الهي بوده است بلکه مي فرمايد ( عينا به مانند ديگران ) در بزرخ سکوت و خواب محض بوده است نه برزخ زنده و متحرک همراه با بهره مندي از رزق و روزي خداوند که ويژه مقتولين في سبيل الله است همچنين است داستان اصحاب کهف که ايشان نيز به مانند عُزير پيامبر بودند. گروه دوم و سومي که از قاعده فوق مستني مي باشند و در عذاب برزخ بسر مي برند و قرآن کريم بدان تصريح دارد، فرعون و قوم او، و قوم نوح پيامبر عليه السلام مي باشند. وآخِر دعوانا أن الحمد لله رب العالمين .
يَا أَيُّهَا الإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ
يَا أَيُّهَا الإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ
يَا أَيُّهَا الإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ
يَا أَيُّهَا الإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ
يَا أَيُّهَا الإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ
يَا أَيُّهَا الإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ
يَا أَيُّهَا الإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ
يَا أَيُّهَا الإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ
يَا أَيُّهَا الإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ
يَا أَيُّهَا الإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ
يَا أَيُّهَا الإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ
يَا أَيُّهَا الإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ
يَا أَيُّهَا الإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ
يَا أَيُّهَا الإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ
يَا أَيُّهَا الإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ
بنام خداوند بخشندة مهربان
بنام خداوند بخشندة مهربان
بنام خداوند بخشندة مهربان
تفسير سورة الفاتحة بالفارسى
بنام خداوند بخشندة مهربان : پيشنهادي به مسلمانان جهان
دعوة للتبرع
الرجلان هما القدمان : في امر يحيرن ي بموضو ع الغسل للصلا ة وهو انه...
الهمز واللمز: السؤا ل : فى قوله تعالى ((وَيْ لٌ لِكُل ِّ ...
سبقت الاجابات: عندنا وضعوا في كل مسجدص ندوقا لجمع الصدق ات ...
المحمديون منافقون: الايه 1 سورة المنا فقون هل تنطبق علي...
الولاية فى الزواج : هل يجوز للمرأ ة الحرة أن تزوج نفسها ؟ وهل يجب...
more
با تبريک فراوان خدمت همه مسلمانان و آزادمردان جهان بجهت بشارت و مژده پايان عمر و شکست داعش متوحش و ملعون و خونريز و حيوان صفت و پست، در دو کشور عراق و سوريه که بحمدالله والمنّة امروز سي ام آبان ماه 1396 خورشيدي رسما از صدا و سيماي کشور ايران و ديگر کشورهاي اسلامي و جهان خبر منکوب شدن و ريشه کن شدن اين جماعت جنايتکار و پليد و کثيف براي هميشه به گوشمان رسيد و همه ملت آزاده ايران و جهان از شادماني فراوان، خداوند متعال را بر اين پيروزي و نعمت بزرگ شکر نمودند. له الحمد و له الشکر و هو علي کل شيء قدير. واما بعد، با عرض سلام خدمت مسلمانان حقيقي و اهل القرآن عزيز و استاد بزرگوار جناب ايزدي. بدون اغراق مي گويم که حقير با مطالعه اين اثر گرانقدرتان بسي به علوم و معارف ديني ام افزوده شد بخصوص اينکه شما استاد گرامي با دقت نظر عالي همراه با استناد قرآني، چهار ضابطه را براي محک و تشخيص اينکه مشرک کيست ؟ و آيا خود ما که ادعاي موحّد بودن داريم از مشرکين هستيم يا خير را مورد بحث قرار داده ايد و جداً من به نوبه خودم وقتي اين ضوابط اربعه را لحاظ نمودم، از طرفي بسيار اميدوار و خوشحال شدم و از طرفي ديگر ناراحت فراوان، چه اينکه، خوشحال شدم از اينکه احساس کردم به فضل و رحمت الهي و بعون الله تعالي و ان شاءالله تعالي بنده از شرک به خداوند متعال فاصله گرفته ام و باز ناراحت شدم از اينکه متوجه شدم قريب به اتفاق مردم جهان و حتي مسلمانان و اطرافيانم اين نشانه هاي شرک که همان، صفت پاره پاره کردن دين خداوند است و به گفته خود قرآن کريم ، تفرّق در دين خدا باشد را دارند يعني اين يکي شيعه و آن ديگري سني و شخصي هم صوفي و يا وهّابي خودش را معرفي مي کند! و حال آنکه رسول خدا عليه السلام هيچ فرقه و مذهبي نداشت چراکه نبي خدا محمد عليه السلام نه هرگز شيعه بود و نه ابدا سني و نه اصلا صوفي و نه، به هيچ وجه من الوجوه وهّابي بوده و يا از اين قبيل مذاهب باطله را داشته است. بلکه پيامبر عليه السلام ، به رسم و فرمان قرآن کريم ، يک مسلمان و مؤمن بود و بس. ايضا شاهديم که مع الاسف بسياري ملت، قائل به تفريق و تفضيل بين انبياء عليهم السلام شده اند که اين عقيده، حقيقتا عين کفر بالله و قرآن کريم است همينطور مي بينيم که بسياري از اين ملت، ايمان و توجه به غير سخن خداوند متعال و غير قرآن کريم که احاديث و روايات بني بشر باشد را عقيده خود نموده اند و با تاسف شديد، بسياري از مردم، توسل به خلق ضعيف و هيچکاره و اعتقاد به شفاعت مخلوق و بنده را در دل خويش جاي داده اند که تماما اين باورهاي پوچ، از بارزترين مصاديق کفر و شرک بالله تعالي است. ايضا علائمي از اعتقاد نداشتن به سراي آخرت و فاصله گرفتن از قرآن کريم و درک نکردن معاني آن در وجود شان آشکار و هويداست که اين نيز اشتباه فاحش و کفر محض به خداوند يکتا و يگانه مي باشد و خلاصه آري، همانگونه که شما نيز بدان تذکر داده بوديد بر اساس آيات شريفه قرآن کريم، شرک به خداوند يکتا بزرگترين گناه است که خداوند متعال، وعده عذاب آنرا داده و تأکيد نموده است که مورد عفو و بخشش خويش قرار نخواهد داد. با کمال تأسف، اين صفت شرک و خوي بت پرستي در دلهاي بسياري از مسلمان شديدا نفوذ و رخنه نموده و با خون و روح ايشان عجين شده است تا جايي که خداوند مي فرمايد: وَمَا يُؤْمِنُ أَكْثَرُهُمْ بِاللَّهِ إِلَّا وَهُمْ مُشْرِكُونَ. يعني: اکثر کساني که به خداوند ايمان مي آورند، باز ايمانشان توأم با شرک به خداوند متعال است. رَبَّنَا آمَنَّا بِمَا أَنْزَلْتَ وَ اتَّبَعْنَا الرَّسُولَ فَاکْتُبْنَا مَعَ الشَّاهِدِينَ... .